Bir cerrahi asistanının günlüğü -1-

8 ay olmuş başlayalı.. Kışın arkada Alplerin manzarasına benzer bir sahnenin oluştuğu görkemli bir binada yaşıyorum. İlkzamanlar bir misafir olarak hisettiğim bu yerde şimdi Hans Canstorp'a benzer geçirecek daha çok zamanımın olduğunu anlıyorum. Öyle bir yerdeyim ki, önümdeki yoldan araçlar sürekli geçip gidiyor. Hiçbiri bir an olsun durmuyor. Biz ise arkamızdaki dağ gibi hep buradayız. Kış manzarasını seyrediyoruz. Daha bir kış geçti ancak biliyorum ki aynı duyguyu hep hissedeceğim. Zamanötesilik böyle bir şey. Bir kez olsun zaman lineer ilerlemiyor. Bu kısım hayatımdan rezerve edilmiş gibi.

Hayatımız bir romandan farksız. Her an mucizevi olayları beklemek yerine bazen sıkıcı sayfaları tek tek çevirmek gerekiyor. Hayat böyle yaşanılıyor ve kaybediliyor.

Dedem öyle derdi. Bir gün hepimiz kendimi romanımızı koltuk altına sıkıştırıp gideceğiz. Ah! Ne romanlar var okunmamış. Okununca büyüsü bozulacakmış gibi büyük bir hürmetle bakıldığı kütüphanenin tozlu raflarında bekliyor.

Neyse şimdi önümde açılan yeni sayfalara bir şeyler karalamakla meşgul olacağım ben.